Μία παραδοσιακή τεχνική της Αγιουρβέδα σε ένα χωριό της Κέρκυρας

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest
Email

Το Nasal Oiling είναι μία τεχνική της Αγιουρβέδα, η οποία βοηθάει στην διατήρηση της υγείας των βλεννογόνων της ρινικής κοιλότητας.  Ο βλεννογόνος ιστός είναι η πρώτη γραμμή άμυνας του οργανισμού μας. Τα τριχίδια και η βλέννα που κρατά τον ιστό ενυδατωμένο παγιδεύουν κάθε εισβολέα από το εξωτερικό περιβάλλον. Η βλέννα  περιέχει αντισώματα και ένζυμα που προστατεύουν το εσωτερικό του οργανισμού.

Είναι πολύ σημαντικό, ο ιστός που καλύπτει το εσωτερικό της μύτης μας να παραμένει ενυδατωμένος. Η ξηρότητα προκαλεί αμυχές και σπασίματα στην συνοχή του, ενώ πυροδοτεί αύξηση της παραγωγής βλέννας σε μία προσπάθεια εξισορρόπησης της κατάστασης, που συχνά καταλήγει σε καταρροή ή μπούκωμα.

Η συγκεκριμένη τεχνική δεν είναι τίποτε παραπάνω από το στάξιμο λίγων σταγόνων λαδιού στο εσωτερικό της μύτης μας. Η Αγιουρβέδα χρησιμοποιεί συνήθως το σησαμέλαιο, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί οποιοδήποτε οργανικό αραφινάριστο λάδι.

Το λαδάκι αυτό καταπραΰνει και θρέφει τον βλεννογόνο και ανακουφίζει σε αλλεργίες, καταρροή ή μπούκωμα με βλέννες που κολλάνε και δεν αποβάλλονται εύκολα. Για κάποιους ανθρώπους είναι μέρος της καθημερινής τους ρουτίνας, ειδικά σε εποχές που υπάρχει πολύ ξηρότητα στο περιβάλλον ή πριν την εποχή που εμφανίζουν συνήθως αλλεργίες.

Σύμφωνα με την Αγιουρβέδα, η τεχνική αυτή πρέπει να αποφεύγεται  κατά την εγκυμοσύνη ή την έμμηνο ρύση, αν έχουμε αιμορραγίες στην μύτη, κατά την διάρκεια λοιμώξεων του αναπνευστικού ή από ανθρώπους με άσθμα, καθώς και  από ανθρώπους άνω των 75 ετών ή παιδιά μικρότερα των 10 ετών.

Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη όταν η φίλη μου Κατερίνα Σπίγγου μου περιέγραψε πως ο θείος και η μητέρα της ασκούσαν την τεχνική αυτή στην Κέρκυρα. Αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να την χαρακτηρίσω παραδοσιακή τεχνική της Κέρκυρας, γιατί δεν υπάρχει καμία άλλη σχετική μαρτυρία. Πιθανόν, να βρεθούν και άλλες μαρτυρίες στο μέλλον ή ο θείος της Κατερίνας την έμαθε εκτός Κέρκυρας και την μετέφερε στο νησί.

Οι καταγραφές αυτές είναι πολύ σημαντικές γιατί είναι ενδεικτικές των δυνατοτήτων των βοτάνων και των πολλών τρόπων με τους οποίους οι άνθρωποι τα ενσωμάτωναν στην καθημερινότητα τους, ώστε να παραμένουν υγιείς σε εποχές με πολύ πιο δύσκολες συνθήκες από την σημερινή.

Ας δούμε λοιπόν, με τα λόγια της Κατερίνας πως μία Αγιουρβεδική τεχνική έφτασε στην Άνω Κορακιάνα της Κέρκυρας :

«Ο θείος μου (Νίκος Σπίγγος) ήταν νοσοκόμος στα στρατιωτικά νοσοκομεία. Ιατρική είχε ξεκινήσει να σπουδάσει, αλλά έγινε ο πόλεμος, διέκοψε τις σπουδές του και έγινε νοσοκόμος στα στρατιωτικά νοσοκομεία. Ήξερε κάποια ματζούνια, θεραπείες κ.τ.λ. Ήταν στην πόλη και ερχόταν μόνο τα Σαββατοκύριακα στο χωριό.  Έλεγε στη μάνα μου τι να του μαζέψει… και η μάνα μου τα μάζευε και την Κυριακή καθόντουσαν να κάνουν τις παρασκευές.

Φτιάχνανε ένα λαδάκι, το οποίο το βάζανε στη μύτη… είχαμε όλοι ένα μπουκαλάκι σπίτι μας και το βάζαμε στη μύτη με μία μπατονέτα για να μην ξεραίνεται η μύτη και μάλιστα, εκείνος έπαιρνε την μπατονέτα, την βούταγε μέσα στο λάδι, την έβαζε όλη μέσα στη μύτη του, η μπατονέτα έφτανε μέχρι ψηλά στο βλεννογόνο… για να μην ξεραίνεται η μύτη … Δεν ξέρω που το είχε μάθει αυτό και δυστυχώς, δεν θυμάμαι τι φυτό ήταν μέσα στο λάδι…»

Η Κατερίνα θυμάται τον θείο και την μητέρα της να εκχυλίζουν βότανα σε λάδι με την παρακάτω τεχνική:

«Ζέσταινε σε ένα μπρίκι το λάδι με το φυτό και μετά το άφηνε κάποιες ώρες μέσα στο μπρίκι και το μπρίκι σε ζεστό νερό. Μετά, το σούρωνε. Δυό τρεις ώρες οπωσδήποτε. Ήταν και κάτι άλλο που το άφηναν όλη νύχτα, αλλά δεν θυμάμαι τι ήταν αυτό… Έφτιαχναν διάφορα…»

Ο θείος της Κατερίνας ήταν ένας πραγματικός βοτανοθεραπευτής, που δίδαξε και την μητέρα της. Είναι ένας από τους παλιούς επαγγελματίες υγείας που συνδύαζαν την δυτική ιατρική με την παραδοσιακή χρήση των βοτάνων, κάτι που είναι απολύτως απαραίτητο να βρούμε πάλι στην σημερινή εποχή. Αυτό διαφαίνεται από τις διηγήσεις που καταγράψαμε κατά την συνάντηση μας και που θα ενταχτούν σε ότι επόμενο μπορέσω να γράψω για την θεραπευτική χρήση των βοτάνων στην Κέρκυρα. Ελπίζω κάποια μέρα, η πολύτιμη αυτή γνώση που διασώζεται ως ψήγματα στις αναμνήσεις των ανθρώπων να μπορέσει  να ενωθεί σε μία ολοκληρωμένη βοτανοθεραπευτική θεωρία και πράξη.

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest
Email