« Όταν έκοβε τσουκνίδα η γιαγιά μου, της τραγουδούσε … και αυτή, δεν την τσίμπαγε.»
Σπύρος Θύμης, Άνω Κορακιάνα
Έχουν περάσει περίπου δύο χρόνια από τότε που ο Σπύρος μοιράστηκε μαζί μου την ανάμνηση αυτή. Και όλο την άφηνα στην άκρη γιατί περίμενα να βρω και κάτι άλλο… νόμιζα πως το σημαντικό ήταν να μάθω περισσότερα για το τραγούδι της γιαγιάς, το περιεχόμενο του και από που το έμαθε…
Και έχανα την ουσία…
Η φράση αυτή είναι ίσως η πιο σημαντική από τις καταγραφές που έχω κάνει. Μαζί με τις κηραλοιφές στα καρυδότσουφλα είναι για μένα ότι πιο σπουδαίο έχει σωθεί μέχρι στιγμής από το παρελθόν…
Τίποτα από αυτά τα δύο δεν είναι ενδεικτικό εντυπωσιακών θεραπειών, σημαντικών για την επιστήμη και όμως, είναι ότι πιο κοντά σε αυτό που ψάχνω και που για αυτό έχω αφιερώσει τόσο χρόνο και προσπάθεια. Είναι για την ώρα, οι μόνες ενδείξεις μίας βοτανοθεραπείας αυθεντικής, που έρχεται από μία εποχή που η ψυχή των ανθρώπων ήταν εναρμονισμένη με την ψυχή των φυτών και την ανάσα της Γης… Όχι την εποχή που περιγράφω στα γιατροσόφια… Μία εποχή που είναι τόσο μακρινή που τα σημάδια της χάνονται στα βάθη του χρόνου, αλλά τόσο ζωντανή μέσα μου που η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα στην ανάμνηση της…
Το ταξίδι μας στην παλιά Κέρκυρα της αυτάρκειας και της αρμονίας με τη φύση έχει μόλις ξεκινήσει. Η εργασία αυτή βρίσκεται συνέχεια υπό διαμόρφωση. Αλλάζει και εξελίσσεται μαζί με τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτή, με τους ανθρώπους που εμπνέονται από αυτήν και με τους ανθρώπους που θα την προχωρήσουν παραπέρα.
Όπως ακριβώς η ίδια η ζωή…
