Οι άνθρωποι της κερκυραϊκής υπαίθρου δεν είχαν και πολύ ελεύθερο χρόνο ή ξεγνοιασιά για να σκέφτονται τα της ομορφιάς!
Τα μαλλιά τους όμως, όλοι τα ήθελαν δυνατά, όμορφα και περιποιημένα!
Η παρακάτω συνταγή της γιαγιάς της Μαρίας Φαϊτά δυναμώνει τα μαλλιά και βοηθά στην αντιμετώπιση της τριχόπτωσης:
“Σε μία κατσαρόλα, βράζουμε νερό βρόχινο με κυπαρισόμπαλες, ένα κλαδάκι ελιάς, λεμονόκουπες ή λεμονόφυλλα, χαμομήλι, δάφνη, δενδρολίβανο μέχρι το νερό να γίνει μαύρο. Σουρώνουμε και χρησιμοποιούμε το τσάι αυτό αντί για νερό, στο λούσιμο και το ξέπλυμα των μαλλιών.»
Μαρία Φαϊτά
Η Ερυθρή Κενταύρεια, Centaurium erythraea ή Φαρμακούλι γινόταν επίσης τσάι για να δυναμώσουν τα μαλλιά:
«Την άνοιξη που ήταν ανθισμένο έκαναν τα άνθη τσάι και έλουζαν ή ξέπλεναν με αυτό τα μαλλιά για την τριχόπτωση.»
Μαρία Φαϊτά
Οι γυναίκες με ανοιχτόχρωμα μαλλιά, τα έλουζαν συχνά με βάλσαμο ή χαμομήλι για να ανοίξει το χρώμα τους και να δείχνουν πιο λαμπερά. Οι γυναίκες με μαύρα μαλλιά, τα σκούραιναν με καρυδόφυλλα για να αποκτήσουν λάμψη ή να καλύψουν τα γκρίζα.
Το λούσιμο γινόταν με πράσινο σαπούνι, βροχόνερο από τη στέρνα και στάχτη από το τζάκι.
Σύμφωνα με την Αριστέα Μεταλληνού, το τσάι από θρούμπι (Άγριο θυμάρι, Thymus capitata) στο ξέβγαλμα των μαλλιών ήταν ότι καλύτερο για την πιτυρίδα.
Οι παλιοί έτριβαν τα δόντια τους με φύλλα από φασκόμηλο για να είναι καθαρά και υγιή.
Φωτογραφία: Φασκόμηλο, Salvia fruticosa
Ο Σπύρος Μεταλληνός από τον Άγιο Βασίλη θυμάται ότι έκαιγαν τις κλαδιές από το αμπέλι και με τη στάχτη, βούρτσιζαν τα δόντια τους.
Η Ελένη Ζούμπου επίσης συμπληρώνει :
” Η νόνα μου μας έτριβε τα δόντια με στάχτη για να καθαρίζουν και να λευκαίνουν”.
Παρόλες τις δυσκολίες όμως, και ίσως και ανάλογα το χαρακτήρα της κάθε γυναίκας, υπήρχαν αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά:
«Εμένα, η πρώτη μυρωδιά που έρχεται στην σκέψη μου, στα ρουθούνια μου, στο στόμα μου, είναι η μοσχοβόλια της Νόνας μου !! Τάλκο ανακατεμένο με βανίλια για να μοσχομυρίζει !! Η μυρωδιά της αγάπης, του νοιαξίματος, της ηρεμίας, μια χουχουλιάρικη μοσχοβόλια σαν αυτήν που πρέπει να έχουν οι άγγελοι !!»
Ελένη Ζούμπου
Το τάλκο ήταν φτιαγμένο από βρασμένο ρύζι που το αποξήραιναν στον ήλιο, το κοπανούσαν και το αρωμάτιζαν με βανίλια.
Ίσως, πιο συνηθισμένη ήταν η κολόνια από το λεπτό άρωμα της βιόλας. Η όμορφη αυτή ανάμνηση του Σπύρου Μπαλή μας περιγράφει τη διαδικασία, αν και έχω την αίσθηση ότι κάτι ακόμα γινόταν για να συντηρηθεί η μυρωδιά:
«Η θεία μου μάζευε τα Γιοφύλλια, τα έκανε μικρά ματσάκια τα έβαζε σε ένα μπολ γεμάτο καθαρό οινόπνευμα, με τα άνθη μέσα στο οινόπνευμα και τα κοτσάνια τους απέξω . Τα σκέπαζε με ένα πανάκι και τα έβαζε σε μέρος να μην έχει ήλιο . Δεν γνωρίζω κάτι παραπάνω , ξέρω όμως ότι όταν τα έβγαζε από το οινόπνευμα , τα άνθη από μωβ είχαν χάσει το χρώμα τους και ήταν άχρωμα .»
Σπύρος Μπαλής
