Οι λίγες πληροφορίες που υπάρχουν μέχρι στιγμής για την αντιμετώπιση του πόνου αφορούν κυρίως, πόνους στις αρθρώσεις και πόνους από γρίπη ή κρυολόγημα.
Η Κέρκυρα είναι ένα μέρος με πολύ υγρασία και τα σπίτια, την εποχή στην οποία αναφερόμαστε, ήταν υγρά, κρύα και σκοτεινά.
Τα παραδοσιακά γιατροσόφια που ακολουθούν έχουν σαν στόχο να ζεστάνουν το σημείο του πόνου και να απομακρύνουν την υγρασία από αυτό.
Τα καταπλάσματα από σιναπόσπορο και οι μάλλινες κάλτσες με χλιαρή στάχτη χρησιμοποιούνταν συχνά για τον πόνο, όπως έχει ήδη αναφερθεί στο κεφάλαιο για την Αντιμετώπιση της Γρίπης και του Κρυολογήματος.
Η Ελένη Ζούμπου έμαθε την παρακάτω συνταγή για πόνους στις αρθρώσεις από τη νόνα της:
«Σε ένα μπουκάλι μεγάλο οινόπνευμα μπλε έβαζε μία χούφτα ψιλοκομμένα φύλλα του Λέανδρου. Τα άφηνε 1 – 1,5 μήνα και μετά τα έτριβε όπου πονούσε… εκεί που νόμιζε ότι ήταν αρθριτικά… το έτριβε με αυτό.»
Ελένη Ζούμπου
Ο Λέανδρος ή Πικροδάφνη είναι ένα πολύ κοινό, αλλά ισχυρά τοξικό φυτό που θέλει μεγάλη προσοχή στη χρήση του. Εδώ χρησιμοποιείται εξωτερικά για τοπική επάλειψη.
Μία πολύ επώδυνη θεραπεία για τον πόνο στα γόνατα ήταν τα καταπλάσματα με Αγράμπελη ή Χιλιδρονιά, Clematis flammula. Το φυτό αυτό είναι καυστικό. Απομάκρυνε την υγρασία από τα γόνατα και έφερνε ανακούφιση για κάποιο διάστημα, αλλά έκαιγε το δέρμα και δημιουργούσε φουσκάλες.
«Η γιαγιά μου την έβαζε στα γόνατα της για να τραβήξει τα υγρά. Ήταν αποτελεσματική, αλλά γέμιζε το γόνατο φουσκάλες και πονούσε πολύ.»
Αδριανή Βλάχου
Η Σία Μπάνου από την Κληματιά μας μετέφερε ότι η κυρία Μαρίκα Λάμπουρα από το χωριό της, της ανέφερε ότι για τον πόνο π.χ. στο γόνατο «έπαιρναν βράχλα (φτέρες), τα κοπανούσαν να βγούν τα ζουμιά τους και τα τοποθετούσαν έμπλαστρο στο σημείο του πόνου. Μετά από λίγα λεπτά δυνάμωνε ο πόνος , ένδειξη ότι το ιατρικό δούλευε. Μετά από κάποια ώρα ο πόνος περνούσε. Αν όχι, επαναλάμβαναν την διαδικασία.»
Τα καταπλάσματα με κρεμμύδι ήταν ένα συνηθισμένο γιατροσόφι για τον πόνο στα γόνατα. Με τα κυπαρισόμηλα επίσης, έφτιαχναν λάδι για τοπική επάλλειψη.
